De door hem ontwikkelde stijl waarmee hij met enkele strakke lijnen een trefzeker beeld kon neerzetten, bleef ook later zijn kenmerk, zowel in zijn vrije als in zijn illustratiewerk.

Tegelijkertijd werkte hij na de Rietveld aan zijn eigen collectie, veelal linoleumsnedes, met series als Narrow Escape, Het Wapen van Woensdrecht, Marlowe’s Farewell, Nico Niemandsverdriet, Moskou op sterk water, La Grande Parade en Honderd jaar eenzaamheid. Die laatste serie heeft hij niet af kunnen maken, wat hem niet belette daar zo lang hij kon aan door te werken.

Hij publiceerde in dagbladen als de Leeuwarder Courant met redactionele illustraties of, zoals in de Volkskrant, met een serie zelfstandige prenten. Hij illustreerde voor Intermediair, het Schoolblad/Onderwijsblad, Quote en andere bladen, voor de Anti-Apartheids beweging Nederland, Greenpeace, de Waddenvereniging en voor andere organisaties als de doelen daarvan hem aanstonden of als er een klik was met de opdrachtgever. Een speciale band kreeg hij met een Pools theatergezelschap, Teatr Kana.

De bronnen waar hij zich aan laafde komen uit verschillende disciplines in de kunst, in willekeurige volgorde: Picasso, Malevich, Duke Ellington, Lester Young, Count Basie, Earl Hines, Billie Holiday, Violeta Parra, Miriam Makeba, Gogol, Dostojevski, Toergenjev en de rest van de Russische Bibliotheek van Van Oorschot, Dashiell Hammett, Raymond Chandler, Charles Dickens, Raymond Carver, Johan van der Keuken, Tarkovski, Lauren Bacall, Sofia Loren, Gabriel García Márquez, Paustovski, Venedikt Jerofejev, Jim Jarmusch, Slauerhoff.

De opening van zijn laatste tentoonstelling (The Last Picture Show) vond ruim drie maanden voor zijn overlijden plaats. Zeer druk bezocht door vrienden, familie en kennissen die afscheid van hem wilden nemen. Hij noemde het zijn ‘begrafenisfeestje’. In de tijd die hem daarna nog restte, werkte hij gedisciplineerd door aan zijn masterpiece: Honderd jaar eenzaamheid, taferelen bij het boek van Gabriel García Márquez. De schrijver zelf heeft enthousiast gereageerd op de prenten.

Eddy Greidanus trouwde drie keer. Uit zijn huwelijk met Marianne Henry kreeg hij twee dochters: Rosa en Eva. Uit zijn verbintenis met Heleen Polter werd zijn jongste dochter Cleo geboren. Hij woonde bijna zijn hele leven in Amsterdam, waar hij op 15 maart 1946 was geboren. In 1992 trok hij met Luutje Niemantsverdriet naar het dorpje Gaast in Friesland. Daar overleed hij, op 54-jarige leeftijd, op 3 mei 2000.