En dan – ’t gewone recept, dan gingen we er weer bij zitten, en iedereen sloeg de tijd dood op zijn eigen manier. Iedereen heeft tenslotte zijn eigen luchtkastelen en zijn eigen temperament: de één dronk vermouth, een ander, die ’t wat minder goed kon doen, eau de cologne ‘Fris op’, en wie wat meer pretenties had ging cognac zuipen op het internationale vliegveld Sjeremetjevo.
Meer Moskou op sterk water
Want de zesde dag was ik al zo volslagen van alcohol doordrenkt, dat de grens tussen gezond verstand en hart weg was gevallen, en samen riepen ze de hele tijd maar in koor: ‘Ga toch naar Petoesjki, ga toch naar Petoesjki! Petoesjki zal je redding zijn, een bron van vreugde, ga toch!’
Petoesjki is de plaats waar de vogels nooit zwijgen, dag noch nacht, waar winter noch zomer de jasmijn ooit raakt uitgebloeid. Misschien heeft de erfzonde echt wel bestaan – dáar laat niemand zich erdoor terneerdrukken. Daar hebben zelfs degenen die weken achter elkaar niet droogstaan, een bodemloze en heldere blik…
Daar word ik iedere vrijdag, precies om elf uur, op het perron opgewacht door dat meisje met die witte ogen, – een soort wit dat overgaat in gebroken wit, – die liefste slet van de hele wereld, die vlasblonde duivelin.